The Legendary Tales II Phase 5 : พฤษภาท้ามิล (ทมิฬ) Part 3 : ท้ามิล...จริงๆละ

       วันที่ 88 (19-5-14) วันนี้คาบ Literatura (วรรณกรรม) Profe.ให้อแกไปอธิบายเรื่อง 

Siddhartha เป็นสเปน!!! (Siddhartha คือนิยายเรื่องหนึ่งที่เกี่ยวกับการหาหนทางดับทุกข์ของชายคนหนึ่ง 

ซึ่งมันคล้ายกับ การหาหนทางดับทุกข์ของพระพุทธเจ้าแต่ไม่ใช่ทั้งหมด มันเป็นแค่นิยาย)

คืออังกฤษกูก็เหนื่อยละเจอสเปน...ลมจะกิน ถามเพื่อนตลอดเลยว่า ¿Cómo se dice "..." en español? (คำนี้

ในสเปนเรียกว่าอะไร) แบบถูๆไถๆไป แล้วอืมๆ เยอะมาก จน Profe.รำคาญเลยบอกให้อธิบายเรื่อง

Nirvana แทน (Nirvana คือนิพพานในภาษาอังกฤษและสเปน ซึ่งกูจะไปรู้มั้ย ครูพระพุทธฯกับครูอังกฤษ

ไม่เคยสอน ในเกมก็ไม่มี ไม่เคยเจอมาก่อน กูเลยคิดว่ามันคืออริยสัจ 4) ผมเลยซุยๆๆๆ บลา บลา บลาไป

จน Profe.บอกว่าให้กลับไปนั่งที่ได้...เหนื่อยมากกกก ลมจะกิน (Profe.ก็น่าจะไม่รู้เหมือนกันว่านิพพานคือ

อะไร เลยให้ผ่านไป 555+)

       ตอนบ่ายแม่ให้เอาแบงค์ 50$ ไปจ่ายค่าไป Trip แต่ผมหามันไม่เจอ ผมเลยซุยไปว่าใช้ไปแล้ว แม่

เลยถามว่าเมื่อไหร่ และเอาไปซื้ออะไร ผมก็ตอบไม่ได้ แม่เลยไม่เชื่อ แล้วแม่บอกว่าครั้งล่าสุดที่เข้าโรง

หมอคือปลายเดือนที่แล้ว แม่ยังเห็นอยู่เลย แม่เลยให้ไปกดตังแทน พอกดเสร็จก็เอาไปจ่ายที่ AFS จาก

นั้นแม่ก็คิดว่าคงมีใครที่โรงเรียนขโมยไป เลยตั้งกฎว่า ถ้าจะไปกดตังให้บอก แม่จะพาไป และถ้าจะไปซื้อ

พวกเสื้อผ้าหรืออะไรให้บอกแม่ แม่จะพาไปเพราะมันอันตราย ผมก็ Ok ไม่มีปัญหาแต่ปัญหาคือตังหาย

ไง ตั้ง 50$ 1500 บาทแหนะ แล้วมันเป็น Collection แบงค์ด้วย...

       วันที่ 90 (21-5-14) วันนี้มีเรียนพละแล้วต้องเปลี่ยนชุด...ใช่มะ ผมก็เปลี่ยนชุด แล้วก็เอาชุดนักเรียน

กับของมีค่าเก็บไว้ในกระเป๋า แล้ววางไว้บนสแตนด์เหมือนทุกครั้ง...พอเรียนเสร็จ ผมก็กลับมาเปลี่ยนชุด

กลับ...ตอนแรกก็ไม่ได้เอะใจว่า IPHONE หายไป คิดว่าเดี๋ยวหาดีๆก็เจอ จนเปลี่ยนชุดเสร็จ ใส่นาฬิกา

เสร็จ ก็ได้เวลาหา IPHONE ละแต่หาไม่เจอ หายังไงก็ไม่เจอ ผมเลยบอกเพื่อนข้างๆ แล้วเพื่อนก็วิ่งไป

บอก Profe., Profe.บอกว่าทำไมไม่เอากระเป๋าไปวางที่ซุ้มม้านั่ง (ก็กูเห็นว่า เพื่อนวางแล้วมันไม่หายนี่)

แล้วเพื่อนอีกคนก็หายทั้งกระเป๋าเลย จากนั้นผมเลยวิ่งไปบอกเพื่อนอีกคนให้ใช้ Find my IPHONE แต่มัน

ปิดเครื่อง...กลับบ้านมากก็หน้าเจื่อนเลย...

แล้ววันนี้ครบ 3 เดือนด้วย วันที่ 90 แค่ 3 เดือนรักษาไม่ได้ แล้วใช้ตังตัวเองด้วย อุตส่าห์เก็บหอมรอมหริบ

มาตั้งนาน น้ำตานี่นองหน้าเลย...เสียดายรูปสุด คือย้อนกลับไปถ่ายไม่ได้แล้วด้วย ที่เห็นว่าหลังๆใน Blog

ไม่ค่อยมีรูปที่ถ่ายเอง ก็เพราะงี้แหละ พูดแล้วจะร้องไห้...คือวันจันทร์ที่ตังหายยังคิดอยู่เลยว่าดีแล้วที่

IPHONE ไม่หาย แล้วพอมาวันนี้...คือทำไรไม่ถูกเลย ไม่มีผู้ต้องสงสัยเลย เคว้งคว้างไปหมด แต่แค่

ร้องไห้ไปรอบเดียวก็ทำใจได้หละ แต่เรื่องรูปจนถึงตอนนี้ก็ยังทำใจไม่ได้ TwT TuT ToT

Part นี้สั้นแต่ปวดร้าว ออกแนวดาร์คมาก...(Part หน้าไปทริปละ)